“We vroegen God waar Hij ons wilde hebben. Op een dag wekte Hij me om 4.00 uur. ‘Kijk naar het warme hart van Afrika,’ zei Hij – de bijnaam van Malawi.” 
Interview van EO Metterdaad met de drijvende kracht achter het project in Malawi.
Deon en Sarah Labuschagne en hun dochters Ivannah (17) en Jemma (14) wonen in het oerwoud van Malawi. Ze runnen een zelfvoorzienende boerderij van 350 hectare – hun ‘Tuin van Eden’ – en geven leiding aan een duurzaam landbouwproject. Hun droom? Een generatie zonder armoede en honger. Deon traint lokale boeren in een nieuwe landbouwmethode, die tot wel vier keer meer oogst oplevert. We zoeken hen op in hun boerderij. 
𝗛𝗼𝗲 𝗸𝘄𝗮𝗺𝗲𝗻 𝗷𝘂𝗹𝗹𝗶𝗲 𝗼𝗽 𝗵𝗲𝘁 𝗶𝗱𝗲𝗲 𝗼𝗺 𝗲𝗲𝗻 𝗹𝗮𝗻𝗱𝗯𝗼𝘂𝘄𝗽𝗿𝗼𝗷𝗲𝗰𝘁 𝘁𝗲 𝘀𝘁𝗮𝗿𝘁𝗲𝗻?
Deon: “Ik groeide op in een familie van Zuid-Afrikaanse boeren. In 2008 kwamen we bij een kerk die regelmatig voedsel uitdeelde in Zimbabwe, dat toen – net als nu Malawi – werd geteisterd door torenhoge inflatie en voedseltekorten. Tijdens deze missiereizen zag ik hoe moeilijk mensen konden rondkomen van hun land en honger hadden.” Sarah: “Wij hadden altijd al de wens om een zelfvoorzienende boerderij te beginnen. Door Deons ervaringen groeide ons verlangen anderen te leren hoe zij zelfvoorzienend kunnen zijn.” 
𝗛𝗼𝗲 𝗸𝘄𝗮𝗺 𝗠𝗮𝗹𝗮𝘄𝗶 𝗼𝗽 𝗷𝘂𝗹𝗹𝗶𝗲 𝗽𝗮𝗱?
Deon: “We vroegen God waar Hij ons wilde hebben. Op een dag wekte Hij me om 4.00 uur. ‘Kijk naar het warme hart van Afrika,’ zei Hij – de bijnaam van Malawi. We besloten daar te gaan kijken en vonden een plek waar we samen met een andere
familie een boerderij konden runnen. In 2016 verkochten we alles wat we hadden, en verhuisden we met ons gezin. De samenwerking met die andere familie strandde, maar God gaf ons wel deze plek.” 
𝗩𝗲𝘁𝘁𝗲 𝗺𝗮ï𝘀𝗸𝗼𝗹𝘃𝗲𝗻
Naast de boerderij met landbouwgrond is er een trainingscentrum, trainingsvelden, een boomkwekerij én een voedselbos. Logisch dat Deon en Sarah dit hun ‘Tuin van Eden’ noemen: we zien vette maïskolven, sappige mango’s, grote bananentrossen en andere goed groeiende gewassen. Een oase van overvloed. “Maar”, zegt Deon, “de eerste jaren waren loodzwaar.” Sarah: “We hadden bijna al ons geld geïnvesteerd in de boerderij en aten aanvankelijk alleen maïs en spinazie. Ons wekelijkse hoogtepunt? De zaterdag: dan hadden we pasta met een blikje tonijn. De eerste vijf jaar hadden we geen elektriciteit, geen koelkast, geen vriezer, geen airco – in de droge tijd kan het wel 50 graden worden!” Lachend: “En we waren heerlijk naïef. We dachten dat iedereen deze nieuwe landbouwmethode direct zou omarmen.” 
𝗗𝗮𝘁 𝗽𝗮𝗸𝘁𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝘀 𝘂𝗶𝘁?
Deon knikt. “We hadden de boerderij en het land gekocht van een familie die er zelden was. Mensen uit omliggende dorpen jaagden op dit terrein, lieten er hun vee grazen en kapten er hout. Als nieuwe eigenaars hadden wij andere plannen met de grond, om hen te helpen. Maar dat zagen zij eerst absoluut niet in. Mensen stalen bijvoorbeeld voedsel dat we produceerden, onze fruitbomen en ons brandhout. Of ze staken percelen in brand.” 
𝗧𝗼𝗰𝗵 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝗷𝘂𝗹𝗹𝗶𝗲 𝗴𝗲𝗯𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻?
Deon: “We hebben vaak gezegd: we gaan hier weg. Maar we hadden geld geleend om deze boerderij te kopen, dus we moesten slagen. Bovendien wisten we: God heeft ons hierheen geroepen.” Sarah: “Ons geloof gaf ons kracht om door te gaan.” Deon: “We hebben zo’n tachtig mensen in dienst genomen, en duizenden boeren getraind. Daarnaast geven we de allerarmsten voedsel. Maar de grootste impact hebben onze landbouwtrainingen. De mensen in Malawi zijn voor 80 procent afhankelijk van de opbrengst van hun eigen land.” Sarah: “Door harde regens en extreme droogte mislukken veel oogsten. Het gevolg: armoede en honger. Maar deze landbouwmethode levert tot wel vier keer meer oogst op!” 
𝗗𝗶𝗲 𝗺𝗲𝘁𝗵𝗼𝗱𝗲 𝗶𝘀 𝗱𝘂𝘀 𝗲𝗲𝗻 𝘀𝘂𝗰𝗰𝗲𝘀?
Deon: “Ja en nee. Nu de oogsten vaak mislukken, durven de ouderen geen risico’s te nemen; zij blijven landbouwen op de traditionele manier. Dat frustreert me soms. We delen ook zakken maïs uit en zorgen bij de kinderclub voor fruit en pap. Maar we zijn niet groot genoeg om iedereen te voeden. Jonge kinderen sterven het eerst…” 
𝗪𝗮𝘁 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗷𝘂𝗹𝗹𝗶𝗲 𝗵𝗼𝗼𝗽?
Deon: “Elke keer dat iemand serieus met de nieuwe landbouwmethode aan de slag gaat en ik zijn of haar leven zie veranderen.” 
𝗘𝘁𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗲𝗴
Zoals Veronica. We ontmoeten haar bij de boomkwekerij. Haar man liet haar achter met twee kinderen, en een veld dat amper voedsel op- bracht. “We hadden bijna geen kleren en vrijwel geen eten”, verzucht ze. “Ten einde raad volgde ik hier een land- bouwtraining. Sinds ik de nieuwe methode zelf toepas, hebben we genoeg eten. Ik heb zelfs oogst over om te verkopen!” 
𝗦𝘁𝗮𝗽 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝘀𝘁𝗮𝗽
Deon en Sarah zien dat er stap voor stap verandering komt in Malawi. Deon: “Bijna de helft van de inwoners is jonger dan 15 jaar. We blijven volwassenen trainen, maar richten ons nu vooral op kinderen en jongeren. Zij zijn de toekomst van Malawi.” 